گاهی حضورت چه پر رنگ می‌شود.
آن قدر که در تک تک لحظاتم،وجودت را حس میکنم.
در شادی ام،تو را می‌بینم خنده بر لب که با آغوش باز، دعوی بوسه‌ی من بر لبان سرخت میشوی.
در غمم، تسکین و آرامش دهنده می‌بینمت که دست نوازش بر سرم میکشی و به من میگویی: آه بنده‌ی من! به من امید داشته باش. من کنارتم!
آنگاه است که من غرقه در خوشحالی و غوطه ور در آرامشم.ممنون بخاطر وجودت خداجون!